blog | 12 juni 2018
Af en toe legt de schoonheid of zeggingskracht van een artikel, column, foto, reportage, speech, schilderij, voorstelling, documentaire of beeldhouwwerk je het zwijgen op. Wanneer zich dat voordoet, schiet het compliment ‘chapeau’ te kort. Er is meer nodig om het enthousiasme uit te drukken, een overtreffende trap. Ik heb hem gevonden: de Borsalino, al sinds 1857 de hoed der hoeden (http://www.borsalino.com/it/home). In deze context is het geen nominatie of prijs maar een manier om waardering of bewondering uit te drukken.
De eerste Borsalino, een chapeau van formaat, is voor een aflevering van Andere Tijden Sport: ‘WK ’78: De bittere nasmaak van een wereldtitel’ van Kees Jongkind.
In volstrekt stilzwijgen aanschouwd. Gebeurt nog maar zelden. Duidt op bewondering. Was ook zo. Voerde me terug naar de voorstelling Bloed aan de paal van Bram en Freek. Na het debacle van ’74
http://www.stinglikeabee.nl/hart-mn-moeder/
…was er maar één remedie mogelijk: het winnen van de wereldbeker. De verwarring en interne tweestrijd waren groot nadat Freek in de discussie met de zaal die op de voorstelling volgde, ieder argument om in het Argentinië van dictator Videla te gaan voetballen van tafel veegde. Andere Tijden Sport nam Arie Haan en Ernie Brandts mee terug naar de plek waar ze de finale speelde. Zevenhonderd meter van de gevangenis waar politieke gevangen gemarteld werden terwijl ze het juichende publiek in het stadion konden horen. Het duo ontmoet een journalist, tegenstanders van toen en de Dwaze Moeders. Het levert prachtige confrontaties en ontroerende dialogen op.
Gemist? Geen zweet, hier terug te kijken: