Orhan Delibas levert in 1992 een ongekende prestatie. Voor het eerst sinds in 64 jaar (Bep van Klaveren, 1928) haalt een Nederlander de Olympische boksfinale. Maar op het podium in Barcelona staat geen blijde bokser.

Wat bezielt atleet Raymond Heerenveen wanneer hij in 1975 naar Zuid- Afrika reist om deel te nemen aan een atletiektoernooi? Het apartheidsregime onderdrukt de zwarte bevolking. Nelson Mandela zit gevangen. De sportwereld boycot het land vanwege het racisme. Toch gaat Heerenveen. Hij wil tijdens het toernooi z’n stem  verheffen tegen de Apartheid. Het brengt hem ter plaatse in conflict met een Nederlandse sportbobo. Andere Tijden Sport reist met de eigenzinnige atleet mee naar Zuid- Afrika waar hij tegen de verdrukking in, vasthield aan z’n eigen koers. Gemaakt door Monique Tesselaar en Bart Nijpels met camerawerk van Ton Vanderplas.

Vrijwel niemand in het Senayan stadion geeft een stuiver voor Lubbers z’n kansen. Commentator Ruud ter Weijden zégt het niet tijdens z’n live- verslag maar ook hij verwacht een vroegtijdig einde van het gevecht: ‘Ik dacht dat er wel een knockout in zou zitten ja’, voorspelt ie. Bokskenner Rinze van der Meer hoopt dat Lubbers ‘een ronde of acht overeind zal blijven.’ En Lubbers zelf? Die stapt die avond even na 21.00 zelfverzekerd de ring in. Hij heeft een strijdplan, karakter en veel techniek. Daarnaast is hij behandeld door een Indonesische wonderdokter met kraterwater en lavasteen. Lubbers is een kop kleiner, bijna tien kilo lichter en heeft een veel kortere ‘reach’ dan z’n opponent maar hij is vastbesloten om het ‘The Greatest’ zo moeilijk mogelijk te maken. In Andere Tijden Sport het verhaal van een Nederlandse topbokser die tussen de touwen overeind blijft maar door het leven geveld wordt. ‘Rudi Lubbers en het gevecht van z’n leven’

In de schaduw van het betaalde voetbal

Achter de confrontatie op de groene mat spelen zich zaken af waar de doorsnee supporter geen benul van heeft.“Als je weet waar je naar moet kijken zul je zien dat dit georganiseerde misdaad is”, zegt David Ellero van Europol voor de camera.

Een journalistieke speurtocht in een wereld waar pottenkijkers niet welkom zijn. Of zoals een onderzoeker van de UEFA het verwoordt: “Voor wie denkt u dat spelers banger zijn? Voor de waakhond van de UEFA of voor mensen die op straat een Kalashnikov leegschieten?”

Het documentaire- tweeluik ‘Einde speeltijd!’ onthult hoe voetbal terwijl u zit te kijken, zijn laatste restje onschuld verliest.

Tour de France, 25 juli 2007. De laatste bergetappe van deze Toureditie. Nog maar een paar dagen tot Parijs. Michael Rasmussen, Deen in Nederlandse dienst, rijdt al tien dagen in de gele trui. Met de steun van teamgenoten als Thomas Dekker, Dennis Mentsjov en Michael Boogerd rijdt de Rabobank- kopman over meerdere Pyreneeën- cols. Er kan eigenlijk niets meer mis gaan. Maar terwijl Rasmussen in een zetel aan de slotklim begint, schrijft het noodlot een scenario dat hem naar het diepste dal van zijn wielerleven zal brengen. Een paar uur na de finish wil Rasmussen een einde aan zijn leven maken. Waarom haalde de Rabobankploeg, zijn in geel gehulde kopman uit koers? Rasmussen fietst in Andere Tijden Sport de Aubisque weer op en herbeleeft de laatste uren van zijn professionele loopbaan.

Argos TV duikt in de wereld van het wielrennen. Een wereld waarin journalisten worden geïntimideerd en bedreigd; een wereld waarin het publiek, vaak tegen beter weten in, blijft geloven in hun helden.

Duitsland won in 1974 de WK finale van het onverslaanbare geachte Nederland. Als jongetje van veertien was Bart Nijpels die zomer getuige van de nederlaag. Samen met zijn vader en diens broer in een hotelcafé in de Zeeuwse duinen, omringd door uitzinnige Duitsers. Het jochie vol onbegrip, radeloos en ontroostbaar. Dertig jaar later aan de vooravond van het EK in Portugal en mogelijk een nieuwe confrontatie met de Oosterburen, gaat de volwassene op zoek naar het geheim van 1974. Hij ontmoet de Duitse spelers van ‘damals’ zoals Gerd Müller, Berti Vogts en Gunther Netzer. En in de Duitse kleedkamer van het Olympisch stadion in München onthult Paul Breitner wat die middag in juli 1974 de doorslag gaf.

“Ik kan het haast niet lezen, het zijn ook zulk kleine lettertjes”, zegt zakenman en AZ- voorzitter Dirk Scheringa wanneer hem een document wordt voorgehouden. “Ik moet een bril hebben, denk ik.” Het betreft een contract dat door Scheringa zelf is opgesteld en ondertekend. Een andere handtekening onder de overeenkomst is van voetballer Abdelkrim el-Hadrioui. De speler heeft zichzelf tekort gedaan. In plaats van een bonus die hij zou krijgen, heeft hij nu een lening. Pijnlijk, vooral omdat de speler geen Nederlands kan lezen en in goed vertrouwen heeft getekend. KRO’s Reporter onderzoekt de manier van zakendoen van Scheringa en stuit op meer kwesties die vragen oproepen.

18 mei 1994 moet een historische avond worden in de Catalaanse hoofdstad. Een eigen cultuur die,onder het regime van Franco, met harde hand werd onderdrukt. De roep om onafhankelijkheid is nog altijd krachtig.  Onder leiding van trainer Johan Cruijff, die als speler zijn zoon de onder Franco verboden Catalaanse naam Jordi gaf en onder wiens leiding het gehate Real Madrid vernederd werd. Cruijff  werd El Salvador, de Verlosser. Nu is hij trainer en zal zijn droomelftal de cup pakken voor de trotse stad die met open armen wacht. In Reporter: waarom FC Barcelona veel meer is dan een voetbalclub.