blog | 7 september 2022
‘Wij denken dat geschiedenis gisteren is’
Onlangs mijmerden vriend Justus en ik bij drank en spijs over de woelige wereld en wie daarin nog wijs te noemen. ‘Fisk’ wisten we. Beiroet 2010. Interview. Salvo rake quotes voor Reporter over Karzai zoals deze.
Maar ja, dood, treurden we. Hij schreef gelukkig het nodige lezenswaardige werk. Tijdloze waarheden.
En Justus dichtte en vatte prachtvol samen:
De wolken van Fisk ( ingewikkeld gedicht ) Wij denken dat geschiedenis gisteren is, maar zitten er middenin. Altijd. Verleden goed begrijpen lijkt simpel: je rijgt verhalen als kralen aan een snoer. Als vanzelf hangt alles samen, elk waarom heeft een daarom gekregen, vlot verhaal voert van vroeger naar vandaag, je kan passages vervangen als glansrijk achteraf afgrijselijk blijkt te zijn: geschiedenis is plastic, stront en parelmoer aan een ordelijk kralensnoer. Desgewenst in sterk verkorte vorm, als het maar werkt en waar is. Wat anderen geschiedde zal ons niet overkomen, wij dromen nieuwe dromen. Maak nu van kralen wolken. Snoer vervalt. Ons vroeger – veroveringen, heldenmoed, zeges, nederlagen- wordt tot een troebele wolk van traag in elkaar opgeloste wolken. Geen plotse verlossing of heldere hemel, het blijft onopgeruimd, tijd is duister, ‘nu’ is gehuld in nevels van verleden, verdund met rook van nieuwe vuren. Geschiedenis is mist. Ons zicht per definitie beperkt. Fisk, kent u Robert Fisk? Inmiddels dood, denker en doener, wolkenman. Langs zijn woning gelopen, in Beiroet. Het nummer wist ik niet. Dan maar de hele Corniche. Vier kilometer.
Justus van Oel.
