Het was voorbije maandag schrikken in de Roermondse raadszaal meldt De Limburger vandaag. Lid Dré Peters kreeg een hartstilstand. Collega’s en broer Ben redden hem het leven. De krant wijdt een portret aan de man voor wie de aanduiding ‘kleurrijk’ te kort schiet. Volgens het artikel zou hij in het ziekenhuis op de vraag of hij ergens allergisch voor is hebben geantwoord met: ‘Ja, voor Groen Links.’  De afkeer zit diep weten collega’s Frederick Mansell, Hansje van de Beek en ik sinds 2015.

Treurig vooruitzicht in een tijd waarin vooral de parmantige ijdeltuit zijn opmars maakt. Verslaggevers die politici met een brede grijnslach bejegenen en dan vooral bevragen over de staat van hun gemoed. Kamerleden treden hen zichtbaar onbevreesd tegemoet. En terecht want niets te vrezen. Guitigheid als drijfveer. Vrolijke muziekjes begeleiden lichtvoetig gekeuvel in filmpjes van niet meer dan anderhalve minuut. Geen ruimte voor kritische vragen. De waakhond wijkt, z’n vervanger kwispelt. Nog even en hij springt op schoot. Dat gebeurt trouwens al. Dan heet het ‘constructieve journalistiek’, één struikelpartij verwijderd van onversneden activisme….