De NAVO blijkt, ondanks de extra miljarden die de regering voor de krijgsmacht uittrekt, niet tevreden met de keuzes die het kabinet maakt. Brussel hekelt met name de geringe Nederlandse bijdrage aan de gevechtskracht van het bondgenootschap. De NAVO  spreekt in het stuk dat Zembla in handen kreeg van ‘voortdurende, significante, kwalitatieve tekortkomingen’.  Het document is  geschreven op basis van de nieuwe Defensienota van het kabinet. ‘Nederland doet nog steeds niet wat de NAVO wil’ oordeelt generaal b.d. Mart de Kruif.

Voor Zembla onderzoeken we, in een tweeluik, de Nederlandse missie in Afghanistan. In deel 1 ‘Oorlog in Uruzgan’ blijkt dat Den Haag onvoldoende militairen naar Uruzgan stuurde. Door het tekort aan manschappen waren de Nederlanders, voor de beveiliging van essentiële transporten, afhankelijk van een lokale warlord: Matiullah Khan die voor de bescherming van konvooien 1500 tot 3000 dollar per truck toucheerde. Nederlanders konden in Uruzgan minder vaak en minder ver patrouilleren dan ze wilden en daarom, tot hun frustratie, onvoldoende bescherming bieden aan de burgerbevolking. Het leidde, ook op korte afstand van de Nederlandse bases, tot gruweldaden door de taliban.

Vanaf het begin van de missie in Uruzgan zette de Nederlandse regering te weinig militairen in. Den Haag wilde maximaal duizend militairen sturen. Uit het zogenoemde ‘militair advies, een document dat Zembla in handen kreeg, blijkt dat Dick Berlijn, indertijd Commandant der Strijdkrachten (CDS) zich zorgen maakte. Hij vroeg toenmalig minister Kamp van Defensie om het door de bewindsman ingestelde maximum aantal manschappen met honderd te overschrijden. Berlijn vond dat, noteerde hij, ‘noodzakelijk voor een verantwoorde uitvoering van de missie.’ Uiteindelijk varieerde het aantal uitgezonden militairen tussen de 1100 en 1400. Maar ook dat bleek te weinig, stellen drie bij de missie betrokken oud- generaals in Zembla.

In veteranenblad Checkpoint. Een interview met Desiree Verweij, hoogleraar militaire ethiek. Wat doe je tegen een vijand die de Conventies van Genève aan z’n laars lapt en rücksichtslos doodt en martelt? Het laatste deel van m’n drieluik over ‘wreedheid als wapen’.

In Checkpoint reageert hij op m’n essay ‘Wreedheid als wapen’ , oud commandant Landstrijdkrachten generaal b.d. Mart de Kruif  : ‘Wees aan het begin van een uitzending helder en duidelijk: we gaan naar een oorlogsgebied, daar gebeuren dingen die je niet altijd onder controle hebt. Voorafgaand aan de uitzending naar Afghanistan werd gezegd dat het een opbouwmissie was. Dan kun je beter een aannemer sturen, die bouwt beter dan wij.’

Het is de kop boven het stuk van Julian Sher in de Toronto Star van zaterdag 2 mei.